• WTV Alphen

  • De Stelvio!

  • Vroegertje vanochtend. Ontbijt om 700u en om 815u vertrek via de Resschenpass naar Prato. De voet van de Stelvio. Deze aanloop is mooi, maar wel zeiknat. Onderweg passeren we een stel koeien, zijn er enkele WTV-ers die het lukt om op dak van een boerderij te wateren en dalen we af met een dikke 18%.  Doorweekt en verkleumd hebben we een eerste stop op 30 km. Gelukkig stond Corrie er met proviant en kon Louis zijn natte zeem drogen op de uitlaat van een stationair draaiende bus. En Henk Goos schudt de stress van zich af door een spicy dansje te wagen met de dames (ga met me mee naar het dorpscafe… holahi ik pak je op mijn knie).

    De spanning stijgt. Nog zeven km tot aan de voet van de Stelvio. De zon breekt door, de hesjes en regenjassen gaan uit, de gelletjes gaan er vlot in en de bidons tot de nok toe gevuld (Peer gaat als een echte kameel naar boven….twee liter water in zijn rugzak) en Henk loost juist wat overtollige kilo’s achter het plaatselijke cafe. De Garmins, fietshorloges, strava’s worden gezet als we beginnen aan DE klim van het WTV weekend: 23,9 kilometer, gemiddeld 7,6% en 1828 hoogtemeters. Het zou een heroische klim worden met 46 verhalen.

    De race tussen de dames (Carla en Ria)
    De ladies zijn een heel eind samen op gereden en hebben samen staan rekken en strekken halverwege (die dans met Henk gaat je tenslotte niet in de koude kleren zitten). Ondertussen slokten ze diverse mannen op en finishten ze op ongeveer een haarspeldbocht verschil van elkaar.  Echte girl power!

    Opgeven? Ammenooitnie (Niels W, Peer)
    Een van de opmerkelijkste verhalen was het avontuur van Peer en Niels W.
    De mannen waren stuivertje aan het wisselen zo rond de boomgrens. Kort daarna moet Niels heel nodig wat eten en zette zich op een rots. Peer haalt Niels in en samen hebben ze elkaar oppeppend (opBeppend) naar boven gelult. De laatste 200 meter kwamen bij Niels onder uit zijn tenen. Peer blijkt een ware mental coach en sleurt hem mee over de streep. Op Facebook staat nu……een klim met Bloed, Zweet en Letterlijk Tranen. ZO keken deze bikkels ook uit hun ogen toen ze bovenkwamen.

    De deal: geen tikken (Jos en Louis)
    We weten allemaal dat Net en Nel onafscheidelijk zijn. Daar zijn we blij mee want daar hebben we oa dit weekend aan te danken. Maar dat ze ook in het heetst van de strijd tegen elkaar aankruipen is opmerkelijk. Louis reed net wat sterker dan Jos (50 meter vooruit). Tot Jos naar Louis riep: “ Louis, Louis, zullen we anders samen rijden? Alsjeblieft”. Louis ging schoorvoetend akkoord om zijn vriend op sleeptouw te nemen. Maar slechts onder 1 voorwaarde dat er niet 10 meter voor de streep “tikken uitgedeeld”  zouden gaan worden.  “Afgesproken Louis”

    Van groepje naar groepje (Francois)
    Als je niet weet waar je krachten bergop liggen dan kan je gewoon met de sterksten mee omhoog gaan rijden en zien waar het schip strand. Francois haalde een zuiver Mollemaatje uit door eerst in het wiel te kruipen van Nick om zich vervolgens een hele tijd bij Wil in zijn buurt te blijven.

    De uitstekende (mentale) begeleiding (Joop, Corrie, Wil, Gerrit, Jos van G)
    Een helletocht als deze volbreng je niet zonder de indrukwekkende zorg van het begeleidingsteam. Doordat Wil W besloot dat hij allergisch was voor regen en al rechtsomkeer maakte in Nauders en Jos tot aan de bus in Prato fietste vanwege een zere knie (hij werd gepromoveerd tot busbewaker in Prado) werd het verzorgingsteam uitgebreid. Daardoor kon er ook een foto rapportage gemaakt worden. Joop stond tactisch gepositioneerd in het steilste stuk van de klim (in het bos) en later boven de boomgrens. En soms met gevaar voor eigen leven midden op de weg. Af en toe wegspringend voor naar boven scheurende Porches, Ferrari’s en stinkende old timers. En wat is het fijn om boven een lunchpakket uit Corrie haar bus te kunnen halen. Top gedaan allemaal. Echte lifesavers zijn jullie.

    Evacuatie door de gele bus (Cees W, Andy, Harry)
    Een andere life saver was onze Rens. De man die Kees W zijn banaan wist te vinden (gelieve dit niet te visualiseren) en de helderheid van geest had om bij hem in de buurt te blijven voor het moment dat Cees in het bos (dik 14%) zou knakken. We verdenken Rens ervan dat hij bewust zat te azen op de befaamde Rode lantaarn, maar het zou ook goed kunnen dat hij wist dat Cees op de Stelvio wat minder bereik had met zijn mobiele telefoon. Door Rens zijn telefoontje kon Cees door de Gele Ben Bus opgepikt en geevacueerd worden van de drukke flanken van de Stelvio.
    Uiteindelijk is Wil de enige van de WTV die de Stelvio drie keer beklommen heeft (ook Andy en Harry zijn nl opgepikt). Een hele prestatie als je weet dat de 148 bochten in de Gele Ben Bus toch echt wel in je armen en je benen gaan zitten.  

    Eigen tempo en nog een tandje over ook (Niels, Kees H)
    Sommige rijders hebben het in zich om van tevoren afspraken met zichzelf te maken en deze 24 km lang uit te voeren. Niels en Kees laten zich “ de zeik niet snel lauw maken”. Niels was van plan niet af te gaan zien en altijd 1 tandje over te houden. Kwestie van uitvoering. Daarmee finishte hij knap ergens op plaats 11. We zullen nooit weten wat zijn toplassering zou zijn geweest als hij wel tegen de limiet was gaan aanzitten.

    En Kees H had dezelfde tactiek, maar dan een aantal haarspeldbochten achter Niels: in het ritme fietsen en met een goede cadans hoogtemeters wegwerken. Af en toe staan op de pedalen om te voorkomen dat hij door pijn in de rug zou moeten stoppen. Gelukt! In tegenstelling tot de Ventoux (5 keer eraf) volbracht Kees zijn missie zorgvuldig zonder een keer te rusten.

    Kleding uit en kleding aan (Michael)
    Michael had een heel andere aanpak.  Michael kent het hooggebergte alleen van zijn Tackx en zijn ritme was dat van regelmatig stoppen om kleding uit of aan te trekken, foto’s te maken, happie te eten, maar vervolgens wel iedereen weer in te halen en een tikkie uit te delen. Gelukkig bleef zijn hartslag wat lager (uhum) dan gisteren (190 (piek)).  

    Ervaring blijkt goud waard (Wil, Ward, Bau, Dre, Leo)
    De WTV is een club van 27 jaar. Dat betekent dat er heul veul klimervaring rondfietst. Mannen die het allemaal al gezien en gedaan hebben. Maar ook weten hoeveel duizend trainingskilometers je moet maken om een col de haute categorie te bedwingen. Dat was goed te merken aan deze mannen. Eigen tempo rijdend, lichte tred, zware tred, staan, zitten, op tijd een reep of gelletje. An ordinary day at the office? Toch niet. Deze Stelvio is een geval apart. Ze moesten dieper gaan dan de Ventoux, de Vogezen, Passau, ALpe D’huez. Ook deze mannen hebben grenzen verlegd. Dat zorgde voor emotionele taferelen op de top.

    Op karakter naar boven (Ben, Jan V, Patrick, Cotty, Frans J, Frans V, Jos Kamp, Ad Driessen)
    En dan heb je een groep echte karakter rijders. Stelvio is een helse klus. Zeker als je maar een paar honderd kilometers (Patrick) in de benen hebt. Niet echt je dag hebt. Of gewoon geen klimmer bent van nature. Stuk voor stuk hebben ze het gehaald. Voor Cotty was dit “echt de laatste keer”. Zo diep gegaan. De anderen gaan graag nog een keer een volgende keer en nemen dan de pijn in de benen en snot aan de kin op de koop toe. Wil had tijdens zijn evacuatie ritjes heel goed zicht op de grimassen bij de renners en had af en toe het gevoel dat deze klim voor de WTV toch te hoog gegrepen is. Dat deze mannen het gehaald hebben geeft maar 1 ding aan: dat het karakterrijders zijn.  

    Eigen race gereden, maar samen aankomen (Ed, Jan, Arno, Maikel)
    Ieder een eigen tempo. Tegen de limiet.  Loodzware laatste kilometers. En ondanks een totaal verschillende opbouw gedurende de klim kwamen deze krachtpatsers gezamenlijk over de meet (plek 7,8,9,10). Ed net een banddikte voor de rest nadat hij met een extra gelletje zijn rikketik een extra boost had gegeven op 4 kilometer van de top. We waren allevier goed afgewerkt en kapot. Maar het gaf een super voldaan gevoel om (voor het eerst)  deze prestatie te leveren in het hooggebergte en dan nog wel op de op 1 na zwaarste klim van Europa. Zo diepgaan is niet lekker, maar de voldoening neemt bovenop de top gewoon emotionele vormen aan. 

    De prestatieklimmers en/of supertalenten (Gust, Ton, Corne, Nick, Eddy, Harld)
    De beste klimmers van de WTV werden vandaag ook getest. Eddy, Nick en Corne hadden zich speciaal geprepareerd voor deze test en de dag hiervoor de benen gespaard. Na een stevig ontbijt zetten ze aan de voet van de klim gelijk een straf tempo op. Samen rijdend en soms loerend naar elkaar knalde de hoogtemeters onder de banden door.

    Grote consternatie toen de overijverige buschauffeur Pim (een gewezen wielertalent begrijpen we inmiddels) voor de tweede dag op rij de WTV topklimmers voorbij gestoven kwam. De voorste mannen Gust en Ton hadden nog lucht over om een discussie op gang te brengen over of een professionele reisbegeleider met de eer zou moeten willen strijken. Ben gerust heren. Pim komt niet in de uitslag voor. Hij had de eerste 37 km niet meegefietst.

    Afdalen is ook een vak (Erik S, Remco)
    We missen Erik en Remco nog. Deze mannen hadden thuis kunnen horen tussen de supertalentjes of anders wel de karakterrenners. Maar wat bij hen het meest opviel was de weergaloze en kleurijke  afdaling.  Niet alleen vanwege de felgele regenjas. Maar meer door de snelheid (tegen de zeventig?), gevaar voor eigen leven, scherpe binnenbochten, rokende remblokjes en wapperede manen onder de helm. Dalen is ook een vak zullen we maar zeggen.

    Allemaal verschillende verhalen. Een ding hebben ze gemeen. Iedereen leverde zijn of haar eigen soort topprestatie en werd verwelkomt in het Stelvio Cafe met een warm applaus en een bakske warme choco. Het nekkie was er bij velen goed vanaf. Lekker afdalen zou je zeggen. Laat dat lekker maar weg. Een hagelbui en de onverharde Umbrailpass maakte de afdaling net zo heroisch als de klim. Gelukkig kwamen we heelhuids beneden. De temperatuur was inmiddels weer opgelopen van +1 naar +14 graden en het mooie lange tweede deel van de afdaling in de zon deed velen goed. 

    Op naar de bus bij Prato waar Jos en Gerrit uit hun middagdutje werden gehaald door maar de helft van het peloton. De andere helft stond kibbelend een heuvel verder. Geen bus, geen Arno, dus paniek bij sommige. Gelukkig had gewezen voorzitter Niels de traditionele helderheid van geest om met een telefoontje de meute naar de bus te leiden. Missie volbracht. De 5 van Samnaus rijden via de Reschenpass terug. 500 hoogtemeters extra en de stijlste klim (18%) als toetje. Daarna vol gas naar Nauders. Daar wacht een welverdiend diner en dito biertje.